Ziek in een kuuroord

Beste allemaal,

Toen we merkten dat we langzaam meubilair begonnen te worden in het hostel in Istanboel, besloten we dat we er maar op uit moesten. Onze lichamen waren afgetakeld door kebab, bier en nargile, en de spirit was er volledig uit. Het is interessant hoe een consulaat je keer op keer kan ontvangen met "Hey, alles goed!?", je met een goed gevoel weer weg kan sturen en je dan toch weer in de steek kan laten. Er gaat iets structureel mis in de communicatie tussen Istanboel en Iran, en dat kostte ons tijd, geld en motivatie. Sterker nog: we werden gillend gek in de wereldstad. Het hielp ook niet mee dat we werkelijk geen een echt mooie dag hebben gehad in Turkije, en om even op de zaken vooruit te lopen: nu nog steeds niet.

Juist toen we op het punt stonden een pont te pakken naar Yalova (groot dorp aan de kust, 60 kilometer ten zuiden van Istanboel) werd ik ziek, maar we besloten om toch maar door te zetten. Het andere hostelinterieur werd nog even op de film gezet, en daar gingen we dan. Onder een spectaculaire zonsondergang raceten we de Galata brug over, de werphengels ontwijkend, om terecht te komen in de avondspits van de grootste stad van Europa. Ik werd nog even aangevallen door drie honden, rughoogte 1.10 meter, maar een oplettende chauffeur was zo vriendelijk de auto heen en weer te manouvreren zodat ik door staal en rubber werd beschermd. Letterlijk 3 minuten voordat de laatste pont vertrok kwamen we aan bij de haven, en konden nog net op tijd aan boord. De motor startte, de avond viel in, wij waren weer op pad.

In Yalova leek het me verstandig om een goedkoop hotel te pakken, gezien er een lichte verhoging in mijn temperatuur optrad en mijn astmalongen begonnen te protesteren. De volgende dag zijn we rustig aan gaan fietsen, hoewel ik werkelijk geen drempel over kwam door de benauwdheid. Een jongen had ons naar een camping verwezen die uiteraard niet bleek te bestaan, dus we beriepen ons op een glooiend grasveld waar een boer zijn koeien aan het uitlaten was. Geen probleem zei hij, althans dat vermoedden wij. Juist toen de fietstassen gedemonteerd waren kwamen er drie agenten het terrein opgelopen, hun laarzen ploeterend door de modder. Ze spraken geen woord Engels, maar met behulp van onze taalgids kwamen we erachter dat ze ons maar idioot vonden. Zij meenden een veel beter plek te kennen, en stopten me zonder het te vragen in hun auto. Met 80 scheurden ze over de bergweggetjes, maar toen ik angstig mijn gordel probeerde om te doen legde een agent zijn hand op de mijne: "no problem, no problem". Waar waren we terecht gekomen? Na een minuut of twee kwamen we bij een kuuroord genaamd Termal, waar ze de hele parkeerplaats (een enorm grasveld) voor ons beschikbaar stelden. Drinkwater, vuurplaats, wc, winkels, alles om de hoek zeiden ze. "No problem, no problem!". Ik overtuigde Duncan, en een uur later zaten we aan ons zelfgemaakte kampvuurtje.

De volgende middag ging Duncan er op uit om voor een paar dagen boodschappen te doen, terwijl ik een kop koffie dronk in een restaurantje. Toen ik even later bij de tent aankwam stond zijn fiets er nog, maar ik kon me niet voorstellen dat hij was gaan lopen omdat we overeen waren gekomen dat de winkels wel een kilometer of twee verderop moesten zijn. Weggezonken in een boek werd ik wakkergetoeterd door een politiewagen. Een agent die ik nog niet had ontmoet stapte breed glimlachend uit, en vertelde dat Duncan helaas was opgegeten door een wolf. Toen ik achterdochtig om de auto heen liep zag ik Duncan uitstappen met een tas vol boodschappen. Ze hadden hem de berg zien opfietsen, en hoewel de winkels wel degelijk om de hoek bleken te zijn moesten ze er toch niet aan denken om de arme jongen te laten fietsen. Ook konden we koffie krijgen op het politiebureau, zeiden ze. Vandaag, dag drie in Termal, kwamen ze ook nog even kijken hoe het met mijn longen ging. Ik heb wel eens andere verhalen over Turkse politie gehoord...

Als we, wanneer ik beter ben, nog steeds niets van het consulaat hebben gehoord, zullen we ons mogelijk op een totaal nieuw plan storten. Stilzitten is vermoeiender dan een 17% helling van tien kilometer, dat hebben we ondervonden.

Bekijk onze filmpjes op Youtube en de foto's op Picasa! Die zijn inmiddels wel de moeite waard:)

Ciao,

Yur